Önsöz

Fotoğrafım
Köprünün üzerinde omzumda uyurken, seni izliyordum, boğazı aldatırken.

3.18.2009

bir kaç saat

22:34: Dışarıya çıkmalıyım boğuluyorum. Ses yok.
00:06: Evden merak ettiler. Ses yok.

00:50: Hayaletleri. Eve dönüş. Ses yok.
01:45: Evin yolunu buldum. Ses yok.
02:22: Kendimi bilgisayardan uzak tutmalıyım. Ses yok.
03:30: Bu gece ne kadar da ıssız bu mahalle. Yoksa hep böylemiydi? Hâlâ ses yok.
04:42: Uykudan eser yok. İzlediğim dünyanın en komik filmiymiş, beni ağlatan. Hâlâ ses yok.
04:50: Bekleyemeyeceğim artık. Hâlâ ses yok.
05:08: Gün doğmaya başladı izlemeye koyuldum. Sessizlikte.
05:11: Gün erken doğdu bu gece, sesle birlikte.

6 yorum:

Maryjade dedi ki...

sessizlikte sesin/in olmadığı zor zamanlar..dilerim ses, ses verir!

y. dedi ki...

En korktuğum şeydir sessizlik;bağırtı, patırtı, fırtına beni korkutamaz ama o sesizlik,kendini bile duyamama hali bazen.
İstediğin bütün sesleri duymanı diliyorum.

Arturo dedi ki...

- maryjade: umutsuzluğa kapılmışken gelen ses, çok daha değerli

- y. çok güzel analiz etmişsin. teşekkür ederim.

BlahBlah dedi ki...

ses gelmiş işte.

Adsız dedi ki...

geldim.(:

Adsız dedi ki...

canım bu kadar sessizlik kötü. Bugün en güzel sesler sizin olsun