.

Hiç hoşlanmadığım, basit fakat burada kullanmayı daha uygun bulduğum bir tabirle “sırılsıklam” âşıktım sana. Kör etmişti beni bu aşk. Karanlıktı dünya. Bembeyaz tenin, uzun bir süre karanlık bir oda da kaldıktan sonra güneş ışığıyla karşılaşmış gibi gözlerimi acıtırdı. Ne ilginç tabirdir aşk. Peh! Ne kadar büyük olabilir ki… Bir insanı ne kadar sevebilirsiniz ki…

Uyurken yüzünün her ayrıntısını her şeklini inceliyordum. Gözlerimi senden alamıyordum. Hayatının, kalbinin, ruhunun derinliklerine inmek, seni derinden anlamak istiyordum. Bazen sen başka bir noktaya daldığın vakit (mesela kitap veya dergi okurken) seni delicesine öpmek, sarılmak, dokunmak istiyordum. Senin gözüne girmek istiyordum. Bazen ise, kayboluyordum da bunları yaparken. İşte buradaki en büyük ayrıntı insan kendini düşünmez bu duygular içerisindeyken… İş hayatım kötüye gidiyor: kimin umurunda? Okul bitecek mi: bağırıyorum – kimin umurunda? Biliyor musunuz, sonunda mutlu ayrılıyorsunuz hayattan. Düşünsenize bir kere; -O- na adanmış bir hayat. Bu belki bir ay, belki üç yıl, belki bir ömür. Çok mutlu yaşadım onunla iken. Daha ne olabilir? Duyuyorum şu anda bana kızıyorsunuz. Farkındayım, her şeyi boş vermek çözüm değil. Sonuçta hayatta başarılı olamazsanız onu da mutlu edemezsiniz ve bu gerçek ileride yüzünüze bir tokat gibi çarpabilir. Yinede hayrandım sana, hayranım. Olacağım. Evinin sokağının her köşesini ezbere biliyorum. Sadece bu bile o kadar önemli ki benim için, oturduğun yerin ismine anlam katmak istiyorum. Sen yürürken seni izliyorum. Eve girerken kapıyı açışın ve sonra beni hiç umursamazmış gibi odaya geçişini seviyorum. Arkandan bağırmak istiyorum: umursama beni! O bana yazı yazan ellerini defalarca öpmek istiyorum. Biliyor musun, her sigara yaktığında canım acıyor hâlâ ileride beni de yakarsın diye. Daha da önemlisi bütün bunlar

Karşılıksız. Yalana bakın! Sev beni.

Hepsi sana.